Loes

Bouwjaar:
1999

LHBT+?:
Lesbisch

Communicatie via:
E-mail / WhatsApp / briefpost

Vind ik leuk:
In de natuur zijn, edelstenen verzamelen, creatief bezig zijn.

Vind ik niet leuk:
Onrecht, mensen die elkaar buitensluiten of beoordelen omdat ze niet in het juiste “hokje” passen.

Specialiteit:
Omgaan met een vriendengroep die je geaardheid niet accepteert, angst, zelfacceptatie.

Eigen verhaal:
Op de basisschool voelde ik me altijd het meest op mijn gemak bij de meisjes. Ik begreep hen, hun energie klopte met de mijne. Jongens begreep ik niet, hun wereld voelde vreemd. In mijn dromen zag ik mezelf later samen met een vrouw, maar ik wist niet of dat überhaupt kon. In de maatschappij leek het immers altijd te gaan om man-vrouw en vrouw-man.

In de brugklas kregen we voorlichting over LHBT. Een vrouw vertelde dat ze al jaren samen was met haar vriendin. In haar verhaal herkende ik iets van mezelf. Zou dat betekenen dat ik ook lesbisch was? Die gedachte maakte me doodsbang. Ik wilde niet nóg meer ‘anders’ zijn. Bang voor wat mijn omgeving zou denken, bang om afgewezen te worden. Dus zette ik een masker op. Ik nam een vriendje, deed wat mijn vriendinnen deden, en probeerde mezelf te overtuigen dat ik ook op jongens viel.
Die periode voelde ontzettend eenzaam. Vier jaar lang liep ik met mijn gevoelens rond zonder er met iemand over te durven praten — zelfs niet met mijn ouders, terwijl ik wist dat ze het eigenlijk wel zouden accepteren. Mijn school was niet veilig op dat gebied: het woord “homo” werd dagelijks als scheldwoord gebruikt. Buiten de hokjes leven mocht daar niet.
Ik raakte mezelf volledig kwijt. Tot ik op een gegeven moment niet anders meer kon: ik móést het mijn ouders vertellen. Mijn moeder reageerde ontzettend liefdevol. Ze was vooral opgelucht, omdat ze eindelijk begreep waar ik al die tijd mee had geworsteld. Daarna wilde ik het ook delen met mijn vriendengroep, want ik vertrouwde hen. Maar dat vertrouwen bleek misplaatst. Nadat ik uit de kast kwam, keerden ze me allemaal de rug toe. Weer voelde ik diezelfde eenzaamheid. Ik begon te twijfelen: had ik wel de juiste keuze gemaakt?
In 2018 ging ik mee op Hojokamp. Daar veranderde alles. Voor het eerst voelde ik me écht gezien, begrepen, geaccepteerd. Ik leerde zoveel over mezelf, over wie ik werkelijk was. En ik wist: ja, ik heb de juiste keuze gemaakt. Dit is wie ik ben.
Inmiddels vertel ik met trots dat ik op vrouwen val. Toch zou ik, als ik terug kon in de tijd, mezelf willen helpen. Want ik heb het mezelf zó moeilijk gemaakt. Ik hoop dat mijn verhaal anderen kan helpen om eerder eerlijk te zijn naar zichzelf, en te weten dat ze niet alleen zijn.

previous