Jelle

Bouwjaar:
1996

LHBT+?:
Homo man

Communicatie via:
E-mail/ WhatsApp/ signal/ persoonlijk gesprek

Vind ik leuk:
Sporten, gamen, wandelen, borrelen in de zon, diepe gesprekken.

Vind ik niet leuk:
Liegen, los zijn van de grond, literatuuronderzoek doen, niet open mensen.

Specialiteit:
Gender, genderdysforie, pesten, mentale kwetsbaarheid, seksueel misbruik.

Eigen verhaal:

Dat ik op mannen val weet ik eigenlijk al zo lang als ik me kan herinneren. Ik voel echt aantrekkingskracht en ik had ook vrij snel door dat ik dat voor jongens/mannen anders voel dan voor meisjes/ vrouwen.

Doordat mijn ouders over het algemeen best een openhouding hebben gehad ten opzichte van seks, hebben ze mij ook al best vroeg daarin voorgelicht. Hierdoor heb ik ook “Nee” kunnen zeggen, toen ik op 6-jarige leeftijd seksueel misbruik ervaarde. Ik kan hier intussen best gemakkelijk over praten, maar het heeft later wel invloed gehad.

Ik heb me altijd best stereotype vrouwelijk gedragen. Zo vond ik al kind K3 leuk, speelde ik graag met poppen of vond ik het leuk om met kleding in de weer te zijn. De leraren die dat opmerkte, gaven aan mijn ouders aan dat dat niet goed was en dat ik dat niet leuk mocht vinden. Hierop werd het mij letterlijk verboden om die dingen leuk te vinden. Het resultaat was, dat ik het niet leuk vond om man te zijn en dat ik twijfelde wat ik dan wel was.

Ik werd om die vrouwelijke eigenschappen, die ik liever zie als eigenheid, ook gepest en ben daarom zelfs van school gewisseld toen ik nog op de basisschool zat. Op mijn tweede basisschool was er niks aan de hand. Tot ik naar de middelbare school ging, toen werd ik weer gepest, met name omdat mensen dachten dat ik homoseksueel was. Ik kreeg meerdere malen per dag de vraag of ik homo ben. Ik schaamde me diep en voelde me ellendig in die periode. Uiteindelijk besloot ik in de vierde klas (ik was toen 16) om die vraag met “Ja” te beantwoorden. Dit resulteerde erin dat het pesten anders werd. De vrouwen deden ineens aardig en vanuit mannen werd het ineens discriminatie.

Over het algemeen werd het geaccepteerd en dat was nieuw voor mij. Ik leerde in die periode dat het belangrijk is om van jezelf te houden. Die weg ben ik toen ingegaan, maar die was best lang. Ik heb veel ontdekt, wat ik leuk vind en wat ik niet leuk vind.

Wat mij ook ontzettend heeft geholpen is therapie. Zowel voor mijn trauma’s als mijn periode bij de genderpoli.

Bij de genderpoli heb ik geleerd dat het mij totaal niet uitmaakt welk gender ik ben en dat ik daarmee ook heel erg oke ben met man zijn. De hulpvraag waarmee ik het traject inging was: “Wat is mijn gender?” Ik wist het oprecht niet en ik was ontzettend zoekende daarin. Uiteindelijk kwam ik er dus achter dat gender voor mij helemaal niet zoveel betekent, behalve dan op het gebied van seks, want ik val wel echt alleen op mannelijkheid.