Bouwjaar:
2002
LHBT+?:
Transgender/transman (van vrouw naar man)
Communicatie via:
E-mail/ WhatsApp
Vind ik leuk:
Muziek maken en luisteren, creatief bezig zijn, leuke dingen doen met vrienden en vriendinnen, lezen, reizen.
Vind ik niet leuk:
Onrecht, ongelijkheid, stress.
Specialiteit:
Genderdysforie, sociale & medische transitie, pesten, angst, adhd.
Eigen verhaal:
Al van jongs af aan voelde ik dat er iets niet klopte, maar ik kon nooit precies plaatsen wat het was. Tot ik op negenjarige leeftijd De Wereld Draait Door keek en daar twee transmannen zag. Toen zij vertelden wat dit voor hen inhield, wist ik meteen: zo voel ik mij ook.
Ondanks dat ik dit besef al vroeg had, duurde het lang voordat ik het zelf echt accepteerde. Het duurde nóg langer voordat ik de moed had om het te delen met de buitenwereld. Omdat ik altijd al anders was dan de rest, werd ik op zowel de basisschool als de middelbare school gepest. In de periode dat ik ontdekte dat ik me geen meisje voelde, begon ik juist meisjesachtige kleding te dragen. Ik hoopte dat dat gevoel dan wel zou verdwijnen. Maar dat werkte natuurlijk totaal niet.
Toen ik twaalf was, verzamelde ik al mijn moed en vertelde ik voor het eerst aan een goede vriendin dat ik me geen meisje voelde, maar een jongen. We waren aan het fietsen toen ik het zei. Haar reactie was superlief—ze wilde me zelfs helpen om het aan mijn ouders te vertellen. Dat heb ik uiteindelijk gedaan via de schoolpsycholoog. Mijn ouders hadden het er moeilijk mee, vooral omdat ze er niet bekend mee waren en omdat ik in die tijd weinig met hen deelde. Maar ondanks hun worsteling steunden ze me volledig. Na de zomervakantie op mijn dertiende begon ik gesprekken bij de genderpoli. Vrij snel kreeg ik hormoonremmers. Dat was een enorme opluchting: alles werd even op pauze gezet. Hierdoor had ik de ruimte om rust te nemen en beter over mijn gevoelens te praten.
Op mijn vijftiende kwam ik uit de kast voor iedereen om me heen en veranderde ik officieel mijn naam. Een jaar later, op mijn zestiende, mocht ik eindelijk starten met testosteron. Daar had ik al jaren naar uitgekeken. Het was een enorme opluchting. Toch was mijn grootste wens de borstverwijderende operatie. Een maand na mijn achttiende verjaardag werd ik geopereerd. Het was spannend, maar vooral een last die van mijn schouders viel. Eindelijk kon ik dragen wat ik wilde—hemdjes, witte T-shirts. En ik kon weer gaan zwemmen.
Daarna liet ik mijn baarmoeder verwijderen. En lange tijd dacht ik dat ik tevreden was, maar ik bleef onzeker over mijn geslachtsdeel. Ik had er geen afkeer van, maar ik was er ook niet blij mee. Daardoor had ik moeite met daten en kon ik me nooit helemaal openstellen naar een ander.
Via het VUmc kwam ik in contact met een gender- en seksuoloog. Dit was echt een keerpunt voor mij. Samen bespraken we alle opties en dachten we na over hoe ik mezelf zag in een relatie en wat ik nodig had om mezelf volledig te accepteren. Steeds kwam ik tot dezelfde conclusie: ik wilde de geslachtsoperatie ondergaan. Niet voor anderen, maar echt voor mezelf.
Het proces verliep verrassend snel, iets waar ik heel dankbaar voor ben. Begin 2025 werd ik geopereerd aan een phalloplastiek (zonder plasbuisverlenging). Vanaf het moment dat ik wakker werd, wist ik: dit was de juiste keuze. Dit was de stap die ik nodig had om zelfvertrouwen te krijgen.
Toen ik jonger was, kende ik niemand die ook in transitie was of zich niet thuis voelde in het lichaam waarin die was geboren. Tot mijn moeder voorstelde om eens mee te gaan met Hojokamp. Dat bleek een geweldige ervaring: ik ontmoette zoveel fijne mensen en hield er zelfs een hele goede vriend aan over.
Die ervaring heeft me uiteindelijk geïnspireerd om vrijwilliger te worden bij Outway.
