Bouwjaar:
1998
LHBT+?:
Transman (vrouw naar man)
Communicatie via:
E-mail/ telefoon/ WhatsApp/ persoonlijk gesprek
Vind ik leuk:
Mountainbiken, voetballen, muziek maken & luisteren, talen leren, reizen.
Vind ik niet leuk:
Rotzooi, onrecht, mensen die van rij wisselen bij de kassa, koriander, mensen die in hun voicemail doen alsof ze echt opnemen.
Specialiteit:
Genderdysforie, sociale- & medische transitie, gescheiden ouders, pesten, niet-accepterende ouder, lastige thuissituatie.
Eigen verhaal:
Achteraf gezien weet ik al vanaf mijn kinderjaren dat ik een jongen ben, alleen niet zo ter wereld ben gekomen. Tot en met de basisschool leverde dit eigenlijk nooit problemen op. Ik was in mijn doen en laten ‘jongensachtig’ en had dan ook meer jongens als vrienden. Op het schoolplein deed ik altijd mee met voetbal en ik kwam nooit met een schone broek thuis. Vanaf het moment dat ik kon praten heb ik aangegeven dat ik jongenskleding wilde dragen. Mijn ouders vonden dat prima.
Het kwartje viel pas toen ik borsten begon te krijgen en ik naar de middelbare school ging. Toen voelde ik ‘dit klopt niet’. Door de puberruil aflevering van Gwennos werd mij meteen duidelijk dat deze term ‘transgender’ bij mij hoort. Daarna zat ik drie dagen aan YouTube gekluisterd om maar zo veel mogelijk over dit onderwerp te weten te komen. Dat gevoel wat je dan hebt, jezelf ‘gevonden’ te hebben is echt onbeschrijfelijk. Er viel een last van mijn schouders. Helaas heb ik op de middelbare school last gehad van pesters. Ik werd in de gangen nageroepen, opgewacht bij de wc, kreeg eten naar mijn hoofd gesmeten en mijn fiets werd vernield. Gelukkig stopte dat nadat ik een docent in vertrouwen had genomen en over de voorvallen vertelde.
Op mijn 14e heb ik mijn ouders mijn verhaal verteld door middel van een brief met ondersteuning van de schoolarts. Sindsdien zit ik in het traject bij het VUmc. Tijdens de zoektocht naar mijzelf had ik een enorme behoefte aan het delen van ervaringen met – en vragen stellen aan lotgenoten. Hierbij had ik hulp van GO (Genderkind & Ouder, voorheen Berdache, onderdeel van Transvisie). Zij organiseren middagen met activiteiten waar zowel jongeren (13 t/m 18) als ouders met elkaar in gesprek kunnen. Ik kon me enorm optrekken aan de jongens die al verder in het traject waren. Ook kon ik hier al mijn vragen stellen, niets was te gek. Deze jongerendagen hebben mij zo enorm geholpen mijzelf te vinden dat ik naderhand zelf vrijwilliger ben geworden. Ik merkte dat het mij ontzettend goed deed juist díe persoon te kunnen zijn voor de jongeren die ik zelf destijds nodig had. Iemand die je kan helpen met al je vragen, een luisterend oor biedt en waar geen vraag te gek is. Hojokamp heeft mij enorm geholpen bij de realisatie dat je een transitie maar voor één iemand doet, en dat ben je zelf. Mede door mijn ervaringen bij Hojokamp en de genoegdoening die ik kreeg van GO heb ik mijn eigen pad gekozen.
Sinds mijn 18e mocht ik zelf tekenen voor operaties en testosteron en ben ik dan ook mijn transitie gestart. Helaas was dit niet eerder mogelijk omdat mijn vader mijn medische transitie in de weg stond. Inmiddels heeft mijn vader ook ingezien dat dit de weg is die ik moet gaan. Hoewel hij af en toe nog minder intelligente opmerkingen maakt, gaat ook hij met stappen vooruit. Doordat ik meer voor mezelf op durfde te komen heb ik ook geen last meer van het pestgedrag. Natuurlijk zul je altijd minder ondersteunende mensen tegenkomen, maar daar heb ik ook mee om leren gaan. Nu ik mijzelf gevonden heb zou ik het heel leuk vinden om via Hojobuddy jongeren te ondersteunen met de zoektocht naar zichzelf.